چه زیبای فرمود سرور عارفان عالم امام زین العابدین حضرت سجاد علیه السلام:
اللـّهُـمّ صــَلّ عَلَى مــُحَمّـدٍ وَ آلِ مـُحَـــمّدٍ،
وَ اقْــــبــِضْ عَــلَى الــــصّـــدْقِ نَــفــْسـِی،
وَ اقْــطَـــــــــعْ مـــِنَ الــدّنْــیــَا حَاجَــتِــــی،
وَ اجْعَلْ فِیمَا عِنْدَکَ رَغْبَتِی شَوْقاً إِلَى لِقَائِکَ،
وَ هَــبْ لِی صـِدْقَ الـتّـــــــوَکــّلِ عـــَلـَیْـــکَ.
بارخدایا! بر محمد و آل او درود فرست
و نفسم را بر صدق قبض کن
و حاجتم را از دنیا قطع کن
و رغبتم را به آنچه نزد توست برانگیز تا شوق لقایت را داشته باشم
و به من صدق توکل بر خودت را موهبت فرما
(دعای ۵۴ صحیفه سجادیه)
این بند از دعا و خیلی از بندهای دیگر صحیفه شریفه سجادیه مثل بند فَرِّغْ قَلْبِی لِمَحَبَّتِک» واقعا معجزه‌اند! معجزه‌بودن آن را زمانی درک می‌کنی که خواسته‌ها سراسر وجودت را فراگرفته‌اند. تمام تلاش‌هایت، دغدغه‌هایت، کنش‌هایت،همه و همه در راستای نیل به آن خواسته‌ها تنظیم شده. دیگر خیلی وقت شده که خودت نبودی تا بر خود بنگری و لذت وابسته‌نبودن - به دون را - حس کنی. وقتی خسته شدی از چنین حالتی؛ وقتی درماندی؛ وقتی خواستی آزاد باشی و آزادگی و رهابودن را تجربه کنی! آنگاه میدانی که چقدر طنین اقْــطَـــــــــعْ مـــِنَ الــدّنْــیــَا حَاجَــتِــــی» قلب را آرام می‌کند و زخم‌هایش را التیام می‌بخشد و پروازش می‌دهد.
یا وقتی قلبت پر از محبت‌های مجازی و اعتباری شده، محبتی که نه‌تنها بر تو نمی‌افزاید بلکه می‌کاهد. محبتی که جز رنج، اثری ندارد. محبتی که برایت اسارت به ارمغان آورده و جنون پایان راهش است. آنگاه می‌بینی که چقدر قلبت را نورانی می‌کند چون به خالقش می‌گوید. خدایا!. قلبم را [فقط] برای محبت خودت فارغ کن. فَرِّغْ قَلْبِی لِمَحَبَّتِک. وه! که چه فراغتی بهتر از این؟
گوارا باد آنکه جانش ازین بحر جرعه‌ای نوشیده.
کلیک کنید
درباره این سایت